Γνωρίζοντας τη Συλβί στην παράσταση «Μαργαρίτα και Αρμάνδος» 

Υπάρχουν πράγματα που δεν μετριούνται με ποσότητα, διάρκεια, δυσκολία… Μετριούνται μόνο με την αξία της στιγμής: το συναίσθημα που γεννούν, την αίσθηση που αφήνουν, την εικόνα που «ζωγραφίζουν» στο μυαλό… Κάπως έτσι ένιωσα για τα δέκα-δεκαπέντε λεπτά που χόρεψε συνολικά η Συλβί Γκιγιέμ στην παράσταση του Μεγάρου Μουσικής. Οι Γιαπωνέζοι (Tokyo Ballet) χόρευαν επί μία ώρα, με φοβερή δεξιοτεχνία και άψογο συγχρονισμό, αλλά… ένιωθα ότι ήμουν σε μια αίθουσα χορού, όπου ο καθένας έδειχνε τι ξέρει να κάνει καλά (ε, και;). Όταν όμως εμφανίστηκε η Συλβί, κατάφερε να μεταφέρει τον παλμό της στον εξώστη – κι ας μην έβλεπα καθόλου το πρόσωπό της. Τα χέρια, τα πόδια της, όλο της το σώμα αφηγούνταν την ιστορία. Τα βήματα και οι κινήσεις και οι στροφές και τα σηκώματα δεν ήταν απλώς άψογα, ήταν ένας κώδικας επικοινωνίας από μόνα τους. Το σώμα της έμοιαζε να λειτουργεί μόνο του, σαν να μην έπαιρνε εντολές από κανέναν. Τα τελειώματα των κινήσεών της ήταν τόσο αβίαστα και απαλά, που δεν καταλάβαινα πότε ολοκληρώνονταν. Οι κινήσεις της έρεαν και είχα αυτή την αίσθηση που λένε ότι δίνουν κάποιοι – λίγοι- χορευτές: έμοιαζε να μην πατάει στο έδαφος. Οι μικροσκοπικές Γιαπωνέζες που χόρεψαν στην αρχή έδιναν αίσθηση ελέφαντα μπροστά της… Και για να κλείσω: Μπορεί να είναι ντίβα και να χορεύει για τα χιλιάδες ευρώ που θα πάρει. Εμένα πάντως με έκανε να θυμηθώ κάτι που αγαπάω πάρα πολύ και μου έχει λείψει. Και για αυτή την αίσθηση θα ξαναπήγαινα ευχαρίστως!

Βάλια Λ.