Έφη Ταμπακάκη

Εμπειρίες και ευχές…

Με ξέρετε. Με λένε Έφη Ταμπακάκη, είμαι φιλόλογος και είμαι η διευθύντριά σας. Όμως δεν γεννήθηκα μεγάλη! Υπήρξα παιδί, υπήρξα μαθήτρια και, μάλιστα, μπορεί να κάθεστε στο ίδιο θρανίο με εμένα, αφού τελείωσα και εγώ το Αρσάκειο στις ίδιες αίθουσες που βρίσκεστε τώρα εσείς.

Όπως και εσείς, έτσι και εγώ με μια ομάδα κοριτσιών (το σχολείο μας τότε ήταν μόνο θηλέων) αποφασίσαμε ένα πρωί να εκδώσουμε μια μαθητική εφημερίδα: το «Επεισόδιο». Για δύο χρόνια, το 1977-1979, όταν ήμουν στη Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου. Θυμάμαι ακόμη τα ξενύχτια επάνω στη γραφομηχανή, τις μεμβράνες του πολυγράφου, το περίεργο ροζ διορθωτικό για τα λάθη, το θόρυβο του πολυγράφου όταν εκτυπώνονταν οι σελίδες, τη μυρωδιά του χαρτιού και του μελανιού? Γιατί, φυσικά, οι υπολογιστές τότε δεν υπήρχαν ούτε στα όνειρά μας!

Θυμάμαι έντονα, λοιπόν,  την καθημερινή μας προσπάθεια να εξασφαλίσουμε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη, να βρούμε ένα άρθρο που θα αξίζει να διαβαστεί από πολλούς, να γεμίσουμε μια σελίδα με αστεία και ανέκδοτα που θα κάνουν τους φίλους και τους καθηγητές μας να γελάσουν, να κινητοποιήσουμε όσα περισσότερα παιδιά μπορούσαμε, για να γράψουν κείμενα. Θυμάμαι την επιμονή μας να τα καταφέρουμε ? όσο κι αν πολλές φορές κάτι πήγαινε στραβά? Ο στόχος μας ήταν ξεκάθαρος: να κυκλοφορήσουμε ένα ποιοτικό έντυπο που να περιλαμβάνει θέματα πραγματικά ενδιαφέροντα για όλους μας. Έτσι, πηγαίναμε θέατρο και κινηματογράφο και γράφαμε στη συνέχεια κριτικές, κάναμε δημοσκοπήσεις στα κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας, για να μάθουμε ποια βιβλία διαβάζονταν περισσότερο και γιατί, ενημερωνόμασταν για εκδηλώσεις του σχολείου μας και γενικότερα της πόλης μας, ώστε να τις προβάλουμε στην εφημερίδα μας? Και όλα αυτά γίνονταν πραγματικότητα και γιατί το θέλαμε αλλά και γιατί συνεργαζόμασταν άψογα και μεταξύ μας και με τους καθηγητές μας.

Ήταν μια εμπειρία ανεπανάληπτη. Και, χωρίς υπερβολή, νιώθω ότι μέσα από την έκδοση του «Επεισοδίου» έμαθα και έζησα τόσα πράγματα, που δεν θα μπορούσα ούτε να τα φανταστώ, ούτε να τα ζήσω αλλιώς. Αγάπησα τον λόγο και την τέχνη του λόγου, αγάπησα τους καθηγητές που συνεργάστηκαν μαζί μας, αγάπησα το σχολείο μου ?όσο κι αν τότε με πίεζε με την αυστηρότητά του- και, πάνω απ΄ όλα, απέκτησα και αγάπησα τις καλύτερες φίλες της ζωής μου. Ακόμα και σήμερα, 35 χρόνια μετά, αναπολούμε τις στιγμές που ζήσαμε μαζί χάρη στο «Επεισόδιο» και που μας ένωσαν για πάντα.

Εύχομαι και σε εσάς να ζήσετε ανάλογες στιγμές και εμπειρίες, καθώς θα προχωράτε στην έκδοση της εφημερίδας. Και είμαι σίγουρη, πώς και εσείς και οι συμμαθητές σας θα «μάθετε γράμματα» μέσα από αυτή την πολύτιμη διαδικασία.

Καλοτάξιδη, λοιπόν, η εφημερίδα μας! Και μη διστάσετε να αναζητήσετε, εάν υπάρχει ανάγκη, και συντάκτες μεταξύ των καθηγητών σας ? είμαι σίγουρη ότι θα τους δώσει κάτι τέτοιο μεγάλη χαρά και θα τους θυμίσει κάτι από τη ζωή τους στο σχολείο.