Με τα μάτια μιας κολυμβήτριας

Θεωρώ πως ο αθλητισμός για μένα είναι τα πάντα, είναι η ζωή μου, ο τρόπος διαφυγής από την καθημερινότητα, είναι υγεία, είναι η επιτυχία, το αποτέλεσμα της προπόνησης, το συναίσθημα ότι είσαι δυνατός.

Επέλεξα να ακολουθήσω την κολύμβηση και δεν έχω μετανιώσει για αυτή την επιλογή μου. Όταν μπαίνω στο νερό, αισθάνομαι ότι ανήκω σε μια ομάδα η οποία με στηρίζει στην καθημερινή πολύωρη προπόνησή μου.

Παρ? ότι το κολύμπι είναι κουραστικό και επίπονο, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτό, γιατί με γεμίζει με ικανοποίηση και χαρά, όταν βλέπω τα αποτελέσματα των χρόνων μου. Ζω για τη στιγμή που θα περάσω τον διπλανό μου για κλάσματα δευτερολέπτου, για τις φωνές του κόσμου που θα ζητωκραυγάζει, για το «μπράβο» των προπονητών μου, παρά το χλώριο που έχω «φάει», τα αμέτρητα πλακάκια που έχω μετρήσει και τα εκατοντάδες τραγούδια που μου έρχονται στο μυαλό στη διάρκεια της προπόνησης.

Οι αγώνες, η ομάδα, οι μεγάλες αποστάσεις, το χρονόμετρο, όλα αυτά είναι κομμάτι της ζωής μου, γιατί είμαι κολυμβήτρια.

Κάθε παιδί μπορεί να νιώσει αυτές τις στιγμές, μέσω κάποιου αθλήματος, είτε ατομικού είτε ομαδικού. Έτσι θα του δίνεται η δυνατότητα να αλλάζει παραστάσεις, να εκτονώνεται, να κοινωνικοποιείται και να κάνει παρέα με άλλα παιδιά που έχουν κοινό στόχο. Με το σωστό προγραμματισμό του χρόνου ένας μαθητής μπορεί να προλάβει και σωστό διάβασμα και τακτική προπόνηση.

 Νικόλ Παυλοπούλου (Α΄γ)