Σε αυτή τη σελίδα δημοσιεύονται κείμενα που έχουν γραφεί κατά τη διάρκεια του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας, καθώς και στην ώρα της Δημιουργικής Γραφής, και έχουν επιλεγεί από τους υπεύθυνους καθηγητές. Κάθε μήνα θα ανακοινώνουμε ποικίλους διαγωνισμούς και θέματα δημιουργικής γραφής και θα μπορείτε να αποστέλλετε κάθε προσωπική σας δημιουργία!

———————————————————————————————————–

Ένα αστείο περιστατικό

Πέρυσι το καλοκαίρι συνέβη ένα αστείο περιστατικό που θα το θυμάμαι για πάντα! Ήταν Αύγουστος, ένας καταπληκτικός ήλιος έλαμπε και τα πουλιά με τα τιτιβίσματά τους έφτιαχναν ένα κεφάτο πρωινό. Μέσα μου κυριαρχούσε ένας τεράστιος ενθουσιασμός, γιατί είχε φτάσει αυτή η μέρα, η μέρα που τόσο πολύ περίμενα? Επιτέλους θα πήγαινα με τους γονείς και το γάτο μας στην όμορφη Κυπαρισσία, το χωριό της μαμάς μου.

Έφαγα λαίμαργα το πρωινό μου, ντύθηκα γοργά και ξύπνησα αμέσως τους γονείς μου. Αφού ελέγξαμε προσεκτικά εάν είχαμε ξεχάσει κάτι, ξεκινήσαμε για την Κυπαρισσία! Ο χρόνος κυλούσε σαν ποτάμι και δεν κατάλαβα την ώρα που φθάσαμε. Άρχισα να ξεφορτώνω τα πράγματα από το αυτοκίνητο, παίρνοντας πρώτα και καλύτερα τα δικά μου! Αφού τακτοποιήθηκα πλήρως, έβγαλα το γάτο μου, τον Ντεριντά, στον κήπο του σπιτιού, για να θαυμάσει τη φύση, με την οποία ποτέ του δεν είχε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή, αφού μεγαλώνει σε διαμέρισμα.

Τότε συνάντησα δύο φίλες μου, που έμεναν ακριβώς απέναντι και με αφορμή τη συνάντησή μας αυτή, πήγαμε μία κοντινή βόλτα. Πέρασα τόσο όμορφα, ξεχνώντας εντελώς πως είχα αφήσει το γάτο μου μόνο του στον κήπο. Όταν επέστρεψα στο σπίτι το βράδυ διαπίστωσα έκπληκτη την εξαφάνιση του Ντεριντά και άρχισα απελπισμένη να τον ψάχνω παντού! Ευτυχώς, σε ένα αμυδρό φως διέκρινα έναν γάτο ασπρόμαυρο, ακριβώς σαν το δικό μου, με στιλπνό τρίχωμα, ξαπλωμένο ανάμεσα στις ανεμώνες! Χωρίς να χάσω χρόνο, πήγα το γατί μου στο σπίτι και αποκοιμήθηκα, νιώθοντας πως είχε φύγει από πάνω μου ένα μεγάλο βάρος.

Την επόμενη μέρα, ένα σπαραξικάρδιο νιαούρισμα με ξύπνησε. Εξεπλάγην από αυτόν τον ήχο, αφού είχα παρατηρήσει πως κάθε κραυγή του Ντεριντά «έκρυβε» έναν αδιαμφισβήτητο δυναμισμό. Για κακή μου τύχη συνειδητοποίησα τότε ότι το προηγούμενο βράδυ, αντί για το δικό μου γάτο, είχα μαζέψει αυτόν της γειτόνισσας, αφού έμοιαζαν τόσο? Όμως, το σφάλμα μου δεν δικαιολογούνταν, γιατί ο δικός μου Ντεριντά είχε μία τσαχπινιά, το «χιτλερικό» μουστάκι, που τον έκανε να ξεχωρίζει!

Είχα αρχίσει να απελπίζομαι, ώσπου κατέφθασε ο Ντεριντά, ο πραγματικός Ντεριντά αυτή τη φορά και με πλησίασε με το λικνιστό του βήμα, ανεβαίνοντας στην αγκαλιά μου! Ένα συναίσθημα αισιοδοξίας φώτισε το πρόσωπό μου! Αμέσως τον αγκάλιασα και του είπα: «Το πάθημα να μου γίνει μάθημα! Είσαι ο ένας και μοναδικός, της καρδιάς μου ο εκλεκτός!».

«Τέλος καλό, όλα καλά?», σκέφτηκα?

Μάρη Σκοπελίτη (Α΄δ)

———————————————————————————————————–

«Ανταπόκριση» από το σχολείο του Ν. Καζαντζάκη, όπως το περιγράφει στη «Νέα Παιδαγωγική»

Αγαπητοί τηλεθεατές, καλημέρα σας! Βρισκόμαστε σε ένα δημοτικό σχολείο της Κρήτης. Περπατάμε στο προαύλιο και βλέπουμε γύρω μας λίγα δέντρα και μια μεγάλη αλάνα με χαλίκια, όπου παίζουν στο διάλειμμα τα παιδιά. Από εκεί εισερχόμαστε στο διάδρομο που οδηγεί στις αίθουσες διδασκαλίας.

Κοιτάζοντας διακριτικά από το παράθυρο μιας πόρτας βλέπουμε τρεις σειρές με θρανία, όπου κάθονται μαθητές ανά δύο. Τα χέρια τους είναι σταυρωμένα και τα μάτια τους κοιτούν μελαγχολικά. Παρακαλούν τον δάσκαλο για κάτι ? μιλούν πολύ σιγά, φοβισμένα θα λέγαμε, και ακούγονται με δυσκολία… Εκείνος κρατάει στο ένα χέρι μια βέργα και στο άλλο την Παλαιά Διαθήκη. Απειλεί να χτυπήσει τα παιδιά με τη βέργα, αν κάνουν κάποια αταξία.

Εκείνη τη στιγμή ένα παιδί μιλάει στον διπλανό του. Τότε ο δάσκαλος, γεμάτος θυμό, πηγαίνει προς το μέρος του και αρχίζει να τον χτυπάει λέγοντας: «Κανένας άλλος θέλει να ρωτήσει γιατί έχω τον βούρδουλα;». Τα παιδιά κουνούν τρομοκρατημένα αρνητικά τα κεφάλια τους και ο δάσκαλος συνεχίζει κανονικά το μάθημα του, σαν να μη συνέβη τίποτε. Στην τάξη επικρατεί απόλυτη ησυχία και όλοι κρατούν σκυμμένο το κεφάλι τους.

Ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι για το διάλειμμα και τότε όλα τα παιδιά κάνουν δυο σειρές πιασμένα χέρι χέρι μπροστά από την πόρτα. Η υπόλοιπη μέρα περνάει κάπως έτσι, μέχρι που τα παιδιά σχολούν και, επιτέλους, χαμογελούν πηγαίνοντας προς το σπίτι τους…

Γιώτα Σιαράβα (Α΄δ)

———————————————————————————————————–

Παραμυθοσαλάτα

Μία φορά κι έναν καιρό, σ? ένα νησί άγονης γραμμής, ζούσε μια όμορφη κοπέλα?, τόσο όμορφη, που όλοι υπέκυπταν στα χαρίσματα και στην εξωτερική της εμφάνιση. Το όνομά της ήταν «Σταχτοπούτα» και ήταν πάντα εύθυμη, καλοπροαίρετη και γενναιόδωρη! Στο όμορφο νησί που ζούσε, αν και απομακρυσμένο από την κοινωνία, η χλωρίδα και η πανίδα κάλυπταν κάθε γωνιά γης και καρποί όλων των ειδών ευδοκιμούσαν.

Μια μέρα η Σταχτοπούτα έλαβε πρόσκληση για το υπέροχο χριστουγεννιάτικο πάρτι του Πινόκιο. Στην πρόσκληση αναγραφόταν: «Έλα στις 2 Δεκεμβρίου στη μεγάλη αυλή του παλατιού μου, στην Κυπαρισσία. Το ξεφάντωμα θα αρχίσει στις 9 ακριβώς και θα τελειώσει? κανείς δεν ξέρει πότε!».

Ξημέρωσε, έφθασε η μέρα? επιτέλους αυτή η μέρα του πάρτι! Η Σταχτοπούτα ντύθηκε γοργά, χαιρέτησε τα αδέλφια της, τα τρία γουρουνάκια, και τους υποσχέθηκε πως στις 12 το βράδυ θα ερχόταν να γευματίσουν μαζί.

Άρχισε να χορεύει με τον Χάνσελ και τη Γκρέτελ, ώσπου ξεχάστηκε. Αθέτησε την υπόσχεσή της να φάει κοκκινιστό λύκο με τα αδέλφια της. Έτσι, όταν επέστρεψε, ήταν πια πολύ αργά?! Το σπίτι είχε ανατιναχθεί και τ? αδέλφια της είχαν πάθει δηλητηρίαση! Αυτό συνέβη γιατί ο λύκος ήταν παραγεμισμένος με κακία κι έτσι? τους βγήκε ξινός!

Μάρη Σκοπελίτη (Α΄δ)

(στο μάθημα της δημιουργικής γραφής – υπεύθυνη καθηγήτρια: Στέλλα Νάκη)